Er komt eindelijk wat plek in de jachthavens van de Waddeneilanden. Via een website is dat goed te volgen, en zodra er code groen komt op Terschelling gaan we daarheen.

We zijn natuurlijk niet de enige. Het lijkt of de hele vloot uit de afgeladen Noorderhaven naar Terschelling gaat. En rekening houden met het tij doet geloof ik niemand, alleen wij. Daar word ik zenuwachtig van, dus nemen we een brugopening naar buiten van een uurtje eerder. Een beetje stroom tegen is niet erg. Terwijl we wederom een fantastische tocht over het Wad zeilen, hoor ik op de marifoon dat een zeiljacht moet wachten in de buitenhaven van Harlingen, want de keersluis is dicht vanwege het hoge water door springtij. Het is goed geweest dat we eerder zijn vertrokken. Op ons oorspronkelijk geplande tijdstip was de sluis al dicht en daar hadden we bij de voorbereiding even geen rekening mee gehouden.

Terschelling is als altijd een feestje. We fietsen eindelijk het hele eiland rond zonder lekke band. We ontdekken dat we het raampje van de natte cel beter dicht kunnen houden als we langszij een andere boot liggen. Als onze buren hun watertank vullen gaat er blijkbaar veel over de reling en dat komt bij ons naar binnen. Gevolg is een laag water op en in alle kastjes. Het is maar goed dat we alles in dozen verpakken, want nu is er slechts een wc-rol die doorweekt is en weg moet. Al het andere spul is droog te krijgen.

Texel is inmiddels ook leeggelopen, want de code is er al een paar dagen groen, wat betekent dat er ruim voldoende plek is. We maken een planning voor onze tocht via het Inschot en het Scheurrak. Nu is rekening houden met het tij echt noodzakelijk. We komen alleen over de drempel rond hoogwater. Het wordt bijna saai, maar we hebben alweer een prachtige zeiltocht. De motor is alleen nodig bij het in- en uitvaren van de haven. Precies zoals we dat voor ogen hebben: zeilen op de wind van vandaag.

Een paar dagen Texel vliegen voorbij. We maken een fietstocht, bezoeken de Texelse bierbrouwerij en de zelfpluktuin. We ontmoeten onverwacht diverse zeilvrienden en gaan ons voorbereiden op een tocht over zee naar Vlieland. Op een of andere manier zie ik daar nu toch een klein beetje tegenop. Een ding weet ik zeker: ik plak een pleister tegen zeeziekte. Alleen vitamine C kauwtabletten vertrouw ik niet. De wind is niet heel gunstig en de deining kan weleens tegenvallen. Dat doet het ook. We beginnen met geen wind, gevolgd door wind tegen en stroom mee, wat een tijzee geeft en dus nare golfslag. We moeten wel motoren, want de vaargeul is niet breed. Bovendien hebben we helemaal geen zin om te kruisen. Helemaal happy voelen we ons geen van beiden. Het bewegen over de boot kost moeite en is zwaar. Zo voelt het dus op zee aan lagerwal! Ik heb dit blijkbaar verdrongen.

Eenmaal boven Texel kunnen we gaan zeilen en dat is al prettiger. Het constante gebrom van de motor is extra vermoeiend. Echt lekker zeilen wordt het pas wanneer we Vlieland naderen via het Stortemelk. Al met al is deze eerste zeetocht in 2 jaar behoorlijk zwaar gevallen. We zijn blij als we langszij een fraai, kotterachtig zeilschip zijn afgemeerd. Mooi vooraan in de haven zodat we dagelijks goed uitzicht hebben op het komen en gaan van de bruinevlootboten.

Ook op Vlieland vliegen de dagen voorbij met wandelen, fietsen, ontmoetingen en een toeristisch uitje met de Vliehors Expres. Met een grote, open vrachtwagen rijden we over het strand, de Vliehors, naar het meest westelijke punt van het eiland. Een tussenstop bij het juttersmuseum dat wordt gevuld door de eigenaar/organisator van deze tocht. Het Vliehorsgebied is alleen toegankelijk als er geen schietoefeningen door het leger worden gehouden. Dit wordt aangegeven door middel van een rode vlag. Op zee moet je marifooncontact opnemen wanneer je langs wilt varen, maar toen ik opriep, kwam er geen reactie. Blijkbaar was er niemand op de controlepost aanwezig. Met de Vliehors Expres rijden we langs de toren. Weten we in elk geval hoe de post er uitziet.

Het is tijd om naar de thuishaven terug te keren. We gaan in een keer van Vlieland naar IJmuiden over zee. Deze keer varen we aan hogerwal en dat is een stuk plezieriger. De eerste uren is er helemaal geen wind en moeten we weer motoren. Jammer maar helaas. We kunnen niet altijd blijven wachten op goede wind. Wanneer de wind opsteekt, is het gelukkig wel de juiste. Alle zeilen gaan omhoog en we genieten van deze zeezeiltocht. Eenmaal langs de kust van Noord-Holland krijgen we de stroom tegen en komen we minder snel vooruit. Dat is helemaal niet erg, want ik heb via de NOS-app gelezen dat er een grootscheepse controle bezig is in de jachthaven en bij de sluis. Douane, marechaussee en belastingdienst leven zich uit op de pleziervaart. In het stuk een verwijzing naar Endstra en naar een actie van de gemeente die al een half jaar loopt. Iets met schoonmaken van het havengebied, illegale bewoning en wietplantages. Wij vermoeden dat hier nieuws gemaakt wordt en dat er in werkelijkheid een gewone jaarlijkse controle bij de sluis plaatsvindt. Dat klopt. In de jachthaven is niemand geweest, alleen de tv-crew. De leugen regeert weer eens in medialand.

Wij sluiten onze vakantietocht af met een aankomst in het donker. Ook goed om weer een keer gedaan te hebben. Het zoeken naar de juiste lichten in de lichtenchaos van IJmuiden is een uitdaging. En dat de windmolens tegenwoordig een wit flitslicht overdag voeren en 's nachts een rode is nieuw voor ons. Staat niet eens op de nieuwe Noordzeekaart.
We meren af en kijken dan terug op vijf leerzame weken met het mooiste weer dat je je kan wensen in Nederland.