Memorial Weekend

Vergeetmenietjes

Half september staat een tocht naar Den Helder op het programma. We hebben er zeer veel zin in, maar als de mussen van het dak waaien vanuit de Helderse richting, besluiten we de Markiezin vast te laten liggen. 'Het volgend weekend gaat het zeker lukken', denken we. Helaas overlijdt, volkomen onverwacht, een oom van Henk. Druk met het regelen van de begrafenis komen we niet toe aan echt afscheid nemen. Het weekend direct na de uitvaart zijn we hard toe aan even het water op en uitwaaien. Op vrijdagmiddag gooien we eindelijk weer los.

Onze bestemming vrijdagavond is: de Blocq van Kuffeler. Daar kunnen we even lekker voor anker liggen. In het donker zeilen is even wennen. We zeilen erg hoog aan de wind en mijn aandacht gaat vooral uit naar koers houden. Ik schrik me te pletter als een vrachtschip opdoemt uit de donkere vlakte en dichtbij voorbij schuift. Dat scheelt niet veel! Wat mij betreft doen we de laatste paar mijl op de motor. Ik ben uitgeput en heb niet meer de concentratie die nodig is voor het zeilen. Blij als het anker valt en de Markiezin er rustig achter drijft. Even niets, even rust.

Uitslapen, ontbijten op bed, we nemen het ervan. Anker op en genieten van een prachtige dag op het water. We zeilen op alleen de genua, wat een heerlijk gangetje van gemiddeld 6 knopen oplevert. De wind in het zeil, de wind door ons haar, praten, praten, praten.
In de middag bereiken we Hoorn. Omdat het toch naseizoen is en we de weg kennen, leggen we de Markiezin meteen op een prettige kopsteiger. De ene havenmeester moppert wat over passanten die zomaar een eigen plek zoeken, maar de andere vindt het prima en rekent gewoon af. In het hoogseizoen zullen we dit geintje niet uithalen, belooft Henk nog plechtig.
We slenteren wat door het dorp, langs de havens en genieten 's avonds van een 'oomPeternagedachtenisdiner'. Weggedoken in een alkoof van het restaurant eten we gerechten die oom Peter lekker vond en is hij nog even het middelpunt van onze gesprekken en gedachten.

Van Hoorn gaan we direct terug naar IJmuiden. Het waait pittig, maar blijven liggen is geen optie. Onder gereefd grootzeil en kotterfok zeilen we hoog aan de wind naar het Paard van Marken, de bekende vuurtoren. Het golft, het is ruig en het is nat. Kortom: we genieten! Het beetje katterig zijn, hebben we er voor over. Afwisselend nemen we het stuur. Het is behoorlijk zwaar, maar wel heel stoer. Dat vinden wij dus.
Na het paard wordt het verder zeilen met ruime wind. Dat stuurt lastiger vanwege de golven die meer van achter invallen, maar de katterigheid verdwijnt. Tijd voor overpeinzingen en intensieve gesprekken is er niet meer. Onze hoofden worden leeggewaaid. Doel van het weekend is bereikt.

Op het Noordzeekanaal motoren we eerst de drukte uit, tot voorbij het centraal station van Amsterdam. Daarna gaat de genua weer omhoog en zeilen we kalm naar IJmuiden. In onze box afmeren met krachtige wind van de zijkant is, als altijd, een uitdaging. We zijn blij als we vastliggen, aan de koffie zitten en terugkijken op een goed weekend.