Een pokkenstart

Zien waar het schip strandt...

Al ruim 2 jaar hebben we niet meer gezeild. Na onze grote tocht naar Denemarken (2011), slokt het huis en de verkoop ervan alle tijd op. En als we dan eindelijk een weekje willen zeilen, is een huiddoorvoer gebroken en wordt het een weekje op de kant.

We wonen ruim een jaar aan boord, als we de Markiezin voldoende vaarklaar hebben om een aantal weken rond te zwerven. Dat denken we! Na weekenden vol klussen en nog een laatste week met de laatste belangrijke zaken, zijn we er klaar voor. Motor start als een zonnetje en loopt als een trein. We halen het spinnenweb van landvasten los. Rustig vaart Henk de box uit. Ik neem de tijd om de winterlandvasten op te ruimen en de normale klaar te leggen voor gebruik in de sluis. Het zonnetje schijnt en ik geniet van het moment. Yes! We zijn weer los!

Als ik klaar ben, kijk ik naar Henk. Hij heeft wat zorgelijks op zijn gezicht. Er is iets niet in orde vrees ik. "Hmm, we hebben wat weinig vaart."

Oei, dat is niet handig. We zijn van plan om eerst naar Lelystad te varen en daar een paar dagen op de wal bij een werf. We willen het onderwaterschip behandelen, maar het lijkt erop dat Lelystad onbereikbaar is.
Henk vaart wat rondjes door de haven. Er komt iets meer vaart, maar lang niet genoeg. Waarschijnlijk is de schroef ernstig aangegroeid met zeepokken. We kunnen weinig anders dan hier de wal op.

We mikken de Markiezin tegen de M-steiger waar net een havenhulp, met bootje, bezig is. Henk krijgt een lift naar de havenmeester en komt even later terug met de mededeling dat we "over een uurtje of zo" eruit gekraand worden. De grote genua, de dag voor vertrek nog zorgvuldig gehesen, moet er af en het stag moet los.

En dan hangt de Markiezin in de singels boven de wal. Haar schroef zit inderdaad dichtgegroeid met zeepokken. Ook het onderwaterschip heeft een aardige laag aangroei. We gaan aan de slag met de hogedrukspuit voorzien van een draaiende freeskop. Geen idee wat het is, maar het werkt fantastisch. Het overgrote deel van de schelpen en de restjes die vaak achterblijven, spuit je er zo af. Nou ja, zo...
Elkaar afwisselend, zitten we zelf onder de troep na zo'n anderhalf uur. Als er ooit een moment is waarop ik een 'wet t-shirtcontest' zou winnen, is het nu.

Ons thuis wordt opgebokt en onze race tegen de klok begint. De focus ligt op het onderwaterschip met de schroef, de boegschroef en de anodes. We zetten alle werkzaamheden op een rijtje, maken een verdeling, pakken de benodigde spullen en gaan van start. We gunnen onszelf nog net voldoende nachtrust.

24 Uur nadat ze uit het water is gekomen, ligt onze Markiezin weer te dobberen. Terug naar onze eigen box doen we niet. Dat is niet goed voor het moreel. We meren af tegen een langssteiger en ik stort neer in mijn kooi. Waar Henk de energie vandaan haalt weet ik niet, maar als ik wakker word, is de chaos in de kajuit verdwenen. Aan dek wacht nog de genua en een bergje schelpresten. Dat kan morgen wel!